Kundak

Devlet İstatistik Enstitüsü'nün yayınladığı bir rapora göre, ülkemiz boşanma nisbeti bakımından 20 Batı ülkesi arasında son sırayı almaktadır. Bunda da, aile sis-temimizin sağlamlığının rolü büyüktür.
Türk ailesi başlı başına bir sistemdir.. Orada herkes görevini bilir. Ailenin bu fazla dejenere olmayışıdır ki, milletimizin büyük imparatorluklar kurmasını sağlamış-tır. Bizde aile, belli saygı ve sevgi ağlarıyla örülüdür, yaşlılar işibitmiş, bir köşeye terkedilmiş kişiler değildir. Onlar tecrübesinden istifade edeceğimiz saygıdeğer varlıklardır. Türk ailesinde iş bölümü vardır. Herkes kendine düşen görevi yapar. Anne-babaya, hatta dede ve nineye sonsuz bir sevgi vardır. Çocuklar, bir ailenin en sevimli varlıklarıdır. İşte bizde, boşanma azlığının altında bu gerçekler yatmaktadır.
Süt döneminde çocuk bakımevleri, çocuk yuvaları gibi yerlerin, çocuğun gelişmesi üzerinde menfî tesirler bıraktığı bir gerçektir. Kreşler, ailelerin yerini kesinlikle tutamaz. Bu düşünceyi, bütün dünya kabul etmiştir.
Bazı ülkelerde (Avustralya, Kanada, Belçika, ABD, Hollanda, ingiltere) gibi korunmaya muhtaç çocuklar ücretli de olsa- ailelere yerleştirilmektedir.
Bu konunun önemi İnsan Haklan Evrensel Beyannamesi'nin 16. maddesinde de şöyle ifadesini bulur: «Aile cemiyetin tabiî ve temel unsurudur. Cemiyet ve devlet ta-rafında hâizdir.» Bu bazı ileri ülkelerde devlet desteği de bulmaktadır. «Evlenme kredileri» verme gibi tedbirler alınmaktadır.
Ailenin önemini, şu örnek daha da kuvvetlendirmektedir. 1933'de ABD'de 140 bin Çocuk yuvalarda kalırken, 1950'de (daha da artması gerekirken) bu sayı 95 bine düşmüştür.